อะไรเป็นตัวกำหนดให้หนังเรื่องหนึ่งๆ ดีหรือห๋วยที่สุด เราแทบไม่มีปัญหากับอันดับหนังดี ซึ่งวัดได้จากเสียงตอบรับอันล่นหลาม แต่หนังห๋วยละ แม้จะมีเสียงก้นด่า หรือถูกวิจารณ์เละ แค่ไหน ก็ไม่อาจนำมาใช้เป็นบรรทัดวัดความมั่นใจว่า มันจะห๋วยที่สุด โดยเฉพาะเมื่อมันสามารถอ่านได้หลายมุม หรือแม้กระทั่งฟังเสียงนักวิจารณ์ไม่มีกี่คนมาเป็นตัวตัดสิน

ดั่งเช่น เรื่องราวของผู้กำกับหนัง เกรดบีคนนี้ Edward Davis Wood Jr ที่ผลงานของเขามักติดท๊อปหนังยอดแย่จากความเห็นหลายสำนัก ซึ่งทิม เบอร์ตันผู้กำกับมากฝีมือ ได้นำเอาเรื่องราวชีวิต ข้อเท็จจริง ผสมผสานความคิดความเห็น ถ่ายทอดประหนึ่งเรื่องราวฝันร้ายและความน่าปิติยินดีของผู้กำกับ ที่มักถูกก้นด่า มากที่สุดคนหนึ่ง

ในช่วงปี 1952 เอ็ด วูดกำลังดิ้นรนดีดตัวเองเพื่อเข้าสู่อุตสาหกรรมภาพยนตร์หลังจากเห็นข่าวประชาสัมพันธ์ เขาจึงไปพบ จอร์จ ไวส์ผู้อำนวยการค่ายหนังเล็กๆ เพื่อเสนอตัวเป็นผู้กำกับแต่ทว่ากลับไม่สำเร็จ

ด้วยความบังเอิญได้เจอะเจอกลับ เบลล่า ลูโกซี่ อดีตดาราดัง ที่ตอนนี้อิตโรยแถมยังว่างงาน เขาจึงเข้าไปพูดคุยและตีสนิทจนทั้งคู่สนิทสนมมากขึ้น ขณะเดียวกันเขาก็ไม่ปล่อยโอกาสผ่านเลย กลับไปยื่นข้อเสนอใหม่อีกครั้ง โดยโน้มน้าวไวส์ผ่านความดังในอดีตของลูโกซี่ว่าหนังพวกเขาจะทำเงินได้ ซึ่งไวส์ก็ตอบตกลง

ต่อมาเมื่อผลงานชิ้นล่าสุดออกสู่สายตา ผลตอบรับกลับไม่เป็นที่คาดแถมยังถูกก้นด่าจนเละ แต่เอ็ด วูดก็ไม่ย่อท้อเริ่มคิดโปรเจกต์ใหม่เพิ่มขึ้น ซึ่งสุดท้ายแทบไม่มีค่ายหนังใดสนใจสนับสนุนโปรเจกต์เขาเลย ด้วยเพราะเขากลายเป็นตัวตลกของอุตสาหกรรมหนังไปแล้ว

เป็นหนังชีวประวัติอีกเรื่องหนึ่งที่ดูสนุกตื่นเต้นไปกับเรื่องราวชีวิตผู้กำกับที่ถูกก้นด่ามากที่สุดคนหนึ่ง หนังพาเราไปสัมผัสภาพอันน่ารื่นรม งดงาม ของคนที่พยายามป่ายปีนสู่ความสำเร็จ ไม่ว่าจะถูกเมิน ปฏิเสธหรือก้นด่าแค่ไหน ขณะเดียวกันผู้กำกับก็จงใจถ่ายทอดมูลเหตุ กองไว้เพื่อบอกตำแหน่ง ต้นแห่งฝันร้ายของชีวประวัติ ควบคู่กับถ่ายทอดภาพความทรงจำโดยเฉพาะผลงานชนิดคลอดออกจากท้องเดียวกันเหมือนกับแฝด